The Lollybus :)

Hoi lieve kindjes,

Ons verhaal gaat verder richting Lake Aniwhenua. Daar sliepen we 1 nachtje bij een andere Maori familie. We hebben traditionele 'hangi' (eten uit een gat in de grond) gegeten. Ook heeft Saskia een armband gevlochten en heeft Nina brood gebakken (was een soort hartige oliebollen, geen groot succes). 'S avonds toen het donker was vertrokken we richting het meer om daar alen te gaan vangen. Volgens traditie moet je de eerste vis die je vangt in Nieuw Zeeland teruggooien. Dus de eerste vis van Nina ging terug. Daarna ving Saskia maar liefst twee vissen achter elkaar. De eerste moest terug en de tweede ook omdat hij nog te klein was. Volgens mij was het niet helemaal de bedoeling dat er veel vissen werden gevangen ;).

De volgende dag gingen we verder op reis, alleen hadden we eerst nog een kleine tussenstop bij een lokale school waar wij het overgebleven eten van de vorige avond gingen afgeven. Dat gebied van Nieuw Zeeland is erg arm dus de kinderen waren ons erg dankbaar. Dus dansten ze voor ons de Hakka en moesten wij allemaal iets vertellen over ons thuisland.

Na deze leuke ochtend gingen we een lange bochtige weg tegemoet naar naar "the blue duck station" in Whakahoro (spreek je uit als 'Fack a whoro'). Een typisch geval van 'middle of nowhere'. The blue duck station bestaat uit verschillende hectares land waar ze schapen houden maar ook het leefgebied onderhouden van de beschermde blue duck. Daar hebben we heerlijk paardgereden, de heuvel op en konden we heel ver kijken. Het waren heerlijke dagen.

Door het slechte weer, werd ons verteld dat de Tongariro crossing waarschijnlijk afgelast zou worden. Totdat Lolly ons 's avonds kwam vertellen dat het toch door ging! Lolly was trouwens onze chauffeuse/tourguide en we hebben het geweldig gehad met haar en de groep! Ze heet niet echt Lolly natuurlijk, maar iedereen die bij Stray werkt krijgt een bijnaam.

Dus de volgende dag vertrokken we supervroeg naar de Tongariro crossing. De crossing is een wandeling die ongeveer 7 uur duurt, dus we moesten vroeg beginnen. Bij het beginpunt werden we helemaal ingepakt. Het was verplicht om bergschoenen te dragen etc. dus we moesten alles huren. Toen iedereen klaar was konden we eindelijk op weg. We waren met een groep van 25 mensen maar we besloten toch heel sociaal om bij elkaar te blijven. Daar op de berg leerden we elkaar echt kennen en hebben we de grootste lol gehad.

We hebben een beetje gemist hoe dit een ding werd maar blijkbaar was het zinnetje "Brief in de pan spel!" een soort motto geworden van onze groep. De Nederlanders waren niet echt in de meerderheid dus waarom het is blijven hangen, geen idee. De wandeling was zwaar maar prachtig. Door sneeuwstormen en hoogvlaktes, langs vulkanische meren en bergen. Aan het einde waren we helemaal kapot maar gelukkig had de buschauffeur een biertje voor ons klaar liggen. Eenmaal in het hostel was er ook nog eens een hottub, heerlijk.

Kusjes,

Funky Frits